Te laf om te delen

Op het station van Breda, een glinsterende hal waar het iedere dag Kerstmis lijkt, stond een zwarte vleugel opgesteld. Niemand bespeelde de vleugel en zonder pianist leek het instrument misplaatst. Zo om de hoek bij de Smullers en de Etos stond hij zielig te glimmen. In de AKO ging ik op zoek naar lectuur voor de terugreis. Een boek, een krant. Ik kon niet kiezen. En toen opeens, pianoklanken.

Share your talent. Een reiziger volgde de aanmoediging bij de vleugel. Het maakte de stationshal meteen gezelliger, huiselijker. De pianotonen deden mij terugdenken aan mijn jeugd. Ik en mijn zus worstelend boven de pianotoetsen om een nieuw stuk in te studeren. Mijn zus, die ongelooflijk muzikaal is, ging dat een stuk beter af. Niet in ieder van ons schuilt een Wibi Soerjadi. (Wat betreft die Disneyverzamelwoede ook maar beter).

Ik moest haasten om de Fyra te halen, terug naar Amsterdam. Een krant later was ik weer in mijn stad. Op Amsterdam Centraal liepen voor mijn gevoel honderdduizend reizigers meer dan in Breda. Ook hier een vleugel. Toeristen en reizigers verdrongen zich om het instrument. Ze maakten foto’s of wilden zelf spelen.  Ze deelden hun talent, ook al waren ze daarmee helemaal niet begiftigd.

Dit is een gastblog van Marlies Dinjens.